De behandeling voor depressie kan er voor ieder mens anders uitzien: van een-op-een contact met een behandelaar tot groepstherapie, en van lichamelijke therapieën tot creatieve therapieën. Een optie naast deze therapieën is het gebruik van antidepressiva. Lang niet iedereen met een depressie heeft dit direct nodig, en het beginnen met deze medicatie kan als een grote stap voelen. Het lezen over anderen die voor dezelfde keuze hebben gestaan, kan helpen. Deze JongPIT’ers delen hun ervaringen met het gebruik van medicatie bij depressie.
Ervaring van JongPIT’er 1: De kracht van plantaardige antidepressiva
Ik bezoek al vier jaar een behandelaar voor mijn depressie, met redelijk resultaat. De handvatten die ik tijdens de afspraken krijg, helpen op momenten dat mijn depressie erg in de weg zit en mijn gedachten een duwtje in de goede richting nodig hebben. Maar genezen van deze stemmingsstoornis ben ik nog niet.
“Heb je weleens over antidepressiva nagedacht?”, vroeg mijn psycholoog een paar maanden geleden plotseling tijdens een van de wekelijkse sessies. Nee, dat had ik zeker niet. Dat ze hierover begon, vond ik ontzettend schrikken, en ik barstte in huilen uit. Ik was toch niet zó ziek dat ik medicatie nodig had? Is dat niet iets voor mensen die hun bed niet meer uitkomen? Die niet meer douchen, koken of naar hun werk gaan?
In de weken erna sprak ik erover met mensen in mijn omgeving. Toen bleek dat ik iemand kende die de medicijnen gebruikte, terwijl ik dat nooit had geweten. Het praten over haar ervaring hielp enorm, en ik begon te wennen aan het idee. Hierna ben ik zelf gaan googelen naar de mogelijke opties, en zo kwam ik op het gebruik van plantaardige antidepressiva.
Mijn ervaring met Sint-Janskruid
Ik maakte een afspraak met de psychiater en mijn psycholoog. Samen bespraken we mijn situatie en de mogelijke therapievormen. Tijdens dit consult begon ik over Sint-Janskruid, een vorm van antidepressiva waarvan ik had gelezen dat het in mijn situatie helpend kon zijn. De psychiater vond het goed om onder begeleiding deze behandeling te proberen. Mocht het niet helpen, dan zouden we overstappen op de klassieke antidepressiva.
Gelukkig voelde ik na een aantal weken al resultaat. Sinds ik dit medicijn gebruik, voel ik me krachtiger en positiever in het leven staan. De therapie bij de GZ-psycholoog is zeker nog nodig, maar de medicatie zorgt ervoor dat ik de therapie beter kan volgen. Ik heb meer energie, waardoor ik meer ruimte heb om met de therapie aan de slag te gaan. Daarnaast voel ik me krachtiger, wat me helpt om mijn grenzen aan te geven in mijn dagelijks leven, iets wat ik vroeger erg moeilijk vond.
Ervaring van JongPIT’er 2: De zoektocht naar het juiste antidepressivum
Het starten met antidepressiva voelde voor mij als een grote, spannende stap. Ik wist niet goed wat ik moest of kon verwachten. Op dat moment volgde ik groepstherapie. Van mijn groepsgenoten hoorde ik wel wat de medicijnen met hen deden. Bij sommigen hielp het heel goed, anderen hadden juist veel bijwerkingen, maar wat het precies met mij zou doen, dat wist natuurlijk niemand.
De angst voor bijwerkingen
Ik vond het spannend vanwege de mogelijke bijwerkingen. De lijst met bijwerkingen in een bijsluiter van antidepressiva is vaak lang, en als iemand met angstklachten is het vaak niet heel helpend om te lezen waar je allemaal last van zou kunnen krijgen. De mogelijke bijwerkingen varieerden van hele lichte, tijdelijke klachten tot behoorlijk heftige dingen. Het slikken van de eerste pil vond ik dan ook erg spannend.
Ik had niet zozeer het idee dat ik niet ziek genoeg was om te starten met medicatie, maar ik was bang dat het medicijn me zou veranderen. Dat ik afgevlakt zou raken en niets meer zou voelen (en dan niet op de depressieve manier, maar op een nog legere manier). Ik had wel hoop: hoop dat het misschien mijn klachten zou verlichten. Dat de dagen wat draaglijker zouden worden, de nachten wat minder donker.
Het proberen van verschillende antidepressiva
Tegelijkertijd voelde ik ook veel weerstand. Zou dit pilletje écht gaan zorgen dat ik me beter zou gaan voelen? Was een pilletje echt zó krachtig? Al die jaren therapie hielpen niet, maar een simpel pilletje wel?
Uiteindelijk liet ik me, na veel gesprekken met mijn psycholoog en psychiater, overhalen om te starten. Eerst op een lage dosis. We bouwden rustig op tot het maximum. Helaas deed het bij mij niets. Ik mocht weer afbouwen (eigenwijs als ik was, stopte ik gewoon in één keer – zou ik niet aanraden, want de psychiater vond het spannend dat ik dat deed, maar zelf merkte ik geen verschil). We hebben nog verschillende andere antidepressiva geprobeerd, maar geen van allen werkten voor mij.
Weinig bijwerkingen, weinig resultaat
Wat betreft bijwerkingen: daar had ik gelukkig nauwelijks last van. De enige klacht die ik heb ervaren is overmatig zweten, maar daar had ik door mijn angst eigenlijk ook al last van, haha. Ik had me dus eigenlijk zorgen gemaakt om niets. Voor mij viel het allemaal mee, maar helaas bracht het ook minder dan gehoopt.
Ervaring van Mirre: De weg naar verlichting met antidepressiva
Ik had een afspraak bij de psychiater om te praten over mijn ADHD-medicatie. Ik vertelde dat ik me erg slecht voelde en de laatste tijd behoorlijk in de put zat. We praatten erover, en ze zei dat ik even mocht stoppen met de ADHD-medicatie.
De schrik van het advies om te starten met antidepressiva
De volgende keer dat ik naar mijn psycholoog ging, zat de psychiater erbij. Ik was behoorlijk verbaasd en werd erg nerveus. Wat was er aan de hand? Hebben ze een betere medicatie gevonden? Ze zaten met z’n tweeën naast elkaar voor me en namen een serieuze toon aan. “Mirre, we denken dat het verstandig is als je aan de antidepressiva gaat.”
“Wacht, wat?! Waarom? Heb ik dat wel nodig?! Ik stel me gewoon aan, het komt wel goed! Ik heb toch nog geen zelfmoordpoging gedaan? Wacht, maar ik ben echt geen aansteller!” Er schoten zoveel gedachten door me heen, en ja, een paar waren tegenstrijdig. Maar dat gebeurt in zo’n situatie… Ze keken me aan en stelden me gerust. Ze vonden het wel nodig. Ze hadden gelijk; het ging echt niet goed met me en ik zat heel diep in mijn depressie. Ze vertelden me de voor- en nadelen, en na een tijdje overwegen, vond ik het de moeite waard om het te proberen. Ik bedoel, hoeveel slechter kon het nog gaan?
De lange weg van kleine stapjes
Nou, dat kon blijkbaar. Een van de bijwerkingen was dat je er suïcidaal van kon worden… handig bij een pil die daar juist tegen zou moeten werken! Gelukkig had ik daar niet meer last van dan ik al had. Ik merkte niet veel verschil met 5 mg en mocht na een paar weken de dosering verhogen. Langzaam bouwden we op, stapje voor stapje.
Langzaam vooruitgang boeken
En langzaam voelde ik me steeds beter. Ik kreeg een glimlach bij het kijken naar een veld met bloemetjes of het onweer vanuit mijn warme kamer. Ik ging vaker met mijn vrienden afspreken en luisterde ineens naar heel andere liedjes. Ik kon weer lachen om de kleine dingen, en dat had ik zo gemist.
Ik slik nu ongeveer vier jaarcitalopram, en het gaat best oké. Er is heel veel gebeurd, maar ik heb ook veel therapie gekregen. Langzaam gaat het steeds beter. Door het antidepressivum kon ik me meer focussen op het hier en nu, en op de toekomst. Ik kon mijn therapie beter volgen, praten over vroeger en andere dingen waaraan gewerkt moest worden; in plaats van steeds praten over hoe slecht het ging of dat ik mezelf weereens pijn had gedaan. Ik kon naar de toekomst kijken en stappen maken; en dat was daarvoor echt heel moeilijk.
Het steuntje in de rug
Natuurlijk is het niet alleen maar goed gegaan. En medicatie lost echt niet al je problemen op, maar dat steuntje in de rug is heel fijn. Ik ben blij dat het mij zo geholpen heeft. Als je je ook zo depressief voelt en maar niet uit die put komt, ook al heb je hulp van een psycholoog, praat dan over de mogelijkheden die er zijn, zoals het proberen van antidepressviva en schaam je niet dat je medicatie nodig hebt! Je bent niet alleen. Je verdient het om weer de kleine mooie dingen te zien.
